Μεγάλοι άνθρωποι με μυαλό μικρού παιδιού

Μία δημόσια τοποθέτηση- εξομολόγηση του παλαίμαχου παίκτη, Δημήτρη Παπαϊωάννου, για τα όσα συμβαίνουν στον Σύνδεσμο Βετεράνων Αθλητών και Παραγόντων ΑΟ Αιγάλεω...Μια αφήγηση για το πως ξεκίνησε ο Σύνδεσμος και πώς έφθασε να λειτουργεί σήμερα... Μια αναφορά γεμάτη αγάπη, αγωνία, αλλά και ελπίδα πως μπορεί να αλλάξει η κατάσταση και ο Σύνδεσμος βρει και πάλι τον χαμένο του δρόμο...

«Πριν χρόνια συνάντησα έναν φίλο, σε τοπική καφετέρια. Ήταν στεναχωρημένος και προβληματισμένος με τη «κατάντια» των παλαιμάχων. Φαινόταν στα μάτια του και το ένιωθες στη γλώσσα του, που κόκαλα δεν είχε μα κόκαλα τσάκιζε. Είπαμε αρκετά. Άνοιξαν πληγές! Φανερώθηκαν τραύματα! Ξεπρόβαλαν προσβολές! Και πάνω που είχαμε διάθεση να ξεχάσουμε ρεζιλίκια, ξεδιαντροπιές και αστειότητες του παρελθόντος, ενοχλήσαμε με την αθυροστομία μας, συμπολίτη που κάθονταν σε διπλανό τραπέζι με την οικογένεια του. Και έτσι διακόψαμε το αναμάσημα της φθοράς του Συνδέσμου μας.

Με την επιστροφή στο σπίτι, μπροστά μου παλιό ημερολόγιο του συλλόγου, που κοσμεί τοίχο του διαδρόμου. Το πιάνω στα χέρια και διαβάζω το μπροστινό φύλλο. «Να δείξουμε την ιστορία της ομάδας μας μέσα από φωτογραφίες, για να θυμηθούν οι παλιοί και να γνωρίσουν οι νέοι»… Δέκα τέσσερα χρόνια πέρασαν από τότε που παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές του Α.Ο. Αιγάλεω αισθάνθηκαν την επιτακτική ανάγκη να δημιουργήσουν τον σύνδεσμο που θα στεγάσει την αθλητική ιστορία της αγαπημένης τους ομάδας.

Να δημιουργηθεί δηλαδή εκείνο το κομβικό σημείο που να γεφυρώνει το χθες με το σήμερα. Να φαντάζει σαν απάνεμο λιμάνι νοσταλγίας που μέσα εκεί να δίνεται η δυνατότητα να ζυμώνονται οι αναμνήσεις τους παρελθόντος με εκείνες του παρόντος και του μέλλοντος. Να είναι πρόσφορο σε όλους, χωρίς περιορισμούς και αποκλίσεις, για να μπορεί όποιος θέλει να μπαρκάρει τη σκέψη του σε αλλοτινές εποχές και αλλοτινούς χρόνους.

Όσοι συμβάλαμε και υλοποιήσαμε τη μορφή του συλλόγου μας, φροντίσαμε από τότε να ξεκαθαρίσουμε τις προϋποθέσεις και να διαμορφώσουμε το τοπίο και τα όρια του. Μάλιστα βαφτίζοντας με το όνομα Σύνδεσμος Βετεράνων - Αθλητών & Παραγόντων Α.Ο. Αιγάλεω, χαράξαμε ανάγλυφα τους δρόμους που έπρεπε να πορευτούμε στη συνέχεια. Όσοι πάλι συνυπογράψαμε το καταστατικό ιδρύσεως του, ξεπεράσαμε σοφά την υστεροφημία μας και αποδεχθήκαμε από κοινού το αυτονόητο, που δεν ήταν άλλο: «Η ιστορία μιας ομάδας δεν γράφεται μόνο από τους ποδοσφαιριστές, αλλά απ’ όλο το ανθρώπινο δυναμικό που εργάζεται για αυτήν ( προπονητές, βοηθοί προπονητών, ιατροί, φυσιοθεραπευτές, διατροφολόγοι, γυμναστές, μεταφραστές, αθλητές, παράγοντες, έφοροι υλικού, γενικοί αρχηγοί κ.τ.α.).

Για αυτό και οι περισσότεροι καμαρώναμε, μιας και ήμασταν ο μοναδικός σύλλογος παλαιμάχων ποδοσφαιριστών, που διακατεχόταν από τη συγκεκριμένη ιδιομορφία και ιδεολογία. Σίγουρα σ’ αυτά τα χρόνια που πέρασαν, δεν καταφέραμε να υλοποιήσουμε όλα αυτά που προσδοκούσαμε και φυσικά δεν αποφύγαμε λάθη, που στη πορεία δυστυχώς στάθηκαν βαρίδια στην όλη προσπάθεια. Παρόλα αυτά καταφέραμε να παραχθεί σημαντικό έργο.

Υπήρξαν στιγμές, που έχοντας για πυξίδα μετριοφροσύνη, εντιμότητα και αυτοκριτική, βαδίσαμε αθόρυβα, μακριά από επάρσεις και φανφάρες, έτσι ώστε να καταφέρουμε να βοηθηθούν οικονομικά, παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές, συνδημότες και όχι μόνο.. Κι ενώ βαδίζαμε όλοι μαζί με την ελπίδα για κάτι καλύτερο, ξαφνικά μεγάλα παλιρροϊκά κύματα (τσουνάμι) κτύπησαν το λιμανάκι που λέγαμε πιο πάνω και πάει κατά διαόλου η γαλήνη και η ομόνοια. Και τότε άρχισαν να ξεπροβάλλουν σιγά – σιγά, όλες οι άσκημες καταστάσεις που σέρνονται σαν αρρώστια πριν την εμφάνιση του χωρισμού. Κολλήσαμε τη καταραμένη ασθένεια που διαλύει ανθρώπινα μυαλά!

Μιλούσαμε σαν προκηρύξεις της δεκαετίας του 70. Οι μέρες έγιναν απολύτως κίτρινες, σαν να περνούσαμε ίκτερο. Τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στα γραφεία του συλλόγου, λες και είναι βγαλμένα από σενάριο γκανγκστερικής ταινίας! Τα ψέματα και οι φοβέρες μπαίνουν στο πετσί του ρόλου! Και μόλις η βία κάνει την εμφάνιση της, πρωταγωνιστές έγιναν οι χειρότεροι... Αντί να συμπεριφερόμασταν σαν αθλητές ομάδας, λειτουργήσαμε σαν μέλη «μαφίας».

Το μπουνίδι κάποια στιγμή έπεσε μπουκέτο και οι απειλές εκτοξεύτηκαν σαν στιλέτα να κομματιάσουν την αξιοπρέπεια μας. Μεγάλοι άνθρωποι, με μυαλό μικρού παιδιού. Συμπεριφερθήκαμε στην ιστορία της ομάδας, λες και ήταν «σκουπίδι» και δεν καταλάβαμε ποτέ την παταγώδη αποτυχία μας! Χειρότερο όμως και από την αποτυχία, ήταν που επιτρέψαμε στο μίσος να τρυπώσει στις ψυχές μας και να κάνει κουμάντο!

Φανήκαμε ανίκανοι να το εμποδίσουμε και δεν ζυγίσαμε όπως έπρεπε τα λάθη, που μας οδήγησαν σε προσωπικές ήττες. Μία από τις πιο επικίνδυνες παγίδες στις οποίες μπορεί να πέσεις, είναι η ματαιοδοξία. Είναι ικανή να καταστρέψει τα πάντα και εμείς, εκείνη την εποχή, είχαμε αρκετούς που γοητεύτηκαν με τα προσόντα της… Κινηθήκαμε και αντιδράσαμε σαν κατεστημένο! Εκείνο το θλιβερό διάστημα νοιώσαμε τον πόλεμο και τον εμφύλιο που γνώρισε η φυλή μας.

Μπορεί να μη σακατευτήκαμε και να μη κακομεταχειριστήκαμε,σκοτώθηκε όμως μεγάλο κομμάτι του εαυτού μας. Δεν μπορούσα να φαντασθώ συμπαίκτες που θεωρούσα φίλους να χτίζουν τις απόψεις τους με μπετόν! Να ποδοπατούν το δικαίωμα της ισοτιμίας του λόγου μας! Να οδηγούν τα πράγματα σε έσχατο σημείο, ώσπου μοιράσαμε στα δυο το λιμανάκι. Φασίστες, που λέγαμε δημοκρατία αυτό που θέλαμε εμείς και δεν μας ένοιαζαν οι άλλοι. Κι όμως! Δημοκρατία δεν είναι μόνο η γνώμη των πολλών, αλλά και ο σεβασμός στην άποψη των λίγων, για να μη πω του ενός…

Ένας συρφετός καταντήσαμε… Ένας περιοδεύων θίασος! Χωμένοι στη πρέζα της δήθεν δόξας και της ένδοξης σαχλαμάρας… Δεν αντέξαμε στις τρικλοποδιές και τα τάκλιν που φάγαμε από την αμφισβήτηση. Μα!… Να μη καταλάβουμε ποτέ, ότι ο σεβασμός των δικαιωμάτων είναι το μέτρο του πολιτισμού και της προόδου μιας κοινωνίας. Κι ακόμη, ότι τα δικαιώματα δεν μπαίνουν στη ζυγαριά, ανάλογα με ποιανού τη μεριά είναι. Μήπως γεράσαμε αντί να μεγαλώσουμε;

Το Πάσχα της ζωής μας, πέρασε και εγώ δεν έχω πια την αγωνία να αναστηθούν όσα έχουν πεθάνει. Ξέρω ότι κάθε επιμονή στο παρελθόν θα είναι και πάλι καταστροφή, αφού αφαιρεί πιθανότητες και νέες ευκαιρίες. Το πλοίο έχει καιρό που έφυγε από την προβλήτα του λιμανιού, άρα κάθε απόπειρα επιστροφής θα είναι χάσιμο χρόνου.

Γι αυτό η οποιαδήποτε ενέργεια που πρόκειται να γίνει, πρέπει να έχει μόνο μέλλον. Εύχομαι να αλλάξουν τα πράγματα, αν και δεν το πολύ πιστεύω. Χρειάζεται, συγκεκριμένα πρόσωπα να κατανοήσουν τις απαιτήσεις των καιρών. Ειδάλλως οι Παλαίμαχοι του Α.Ο. Αιγάλεω θα συνεχίσουν να βαδίζουν τον δρόμο που βγάζει στο γκρεμό….».

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ